Σχόλια

• από Ignatius πριν 4263 μέρες   2       

  
  "Δεν ήταν όμως μόνο ένας φορμαλισμός εξ επιλογής και από ιδιορρυθμία, δεν ήταν ο φορμαλισμός ενός ρηχού ναρκισσιστή."
  
  Kι όμως...
  
  
• από cinto πριν 4263 μέρες   3       

  
  Γενικά, η κλάψα δεν είναι ικανή συνθήκη για να στηρίξει ένα δημιούργημα, είτε φορμαλιστικό είναι αυτό είτε νατουραλιστικό είτε ντανταϊστικό. Εξού και η ανύπαρκτη εμβέλεια του αγγελοπουλικού έργου.
  
  
• από thas πριν 4263 μέρες   4       

  
  Γιατί το λες αυτό; Και η ήττα είναι πάντα ελκυστική (κλάψα δεν έχει ο Θ.) και εμβέλεια έχει το έργο του.
  
  
• από cinto πριν 4263 μέρες   2       

  
  Η εμβέλειά του είναι περιορισμένη και αυστηρά φεστιβαλική.
  
  Όντως η ήττα είναι πάντα ελκυστική, αλλά ο κλαψιάρικος χειρισμός της μπορεί να την κάνει απωθητική. Έγραψε ένα ωραίο άρθρο χθες ο Κούρτοβικ για την κρίση και την πρόσληψή της από τους συγγραφείς, απ' όπου και το απόσπασμα: "Έχω και είχα πάντοτε τη γνώμη ότι στη λογοτεχνία οι καταθλιπτικοί τόνοι, όσες αποχρώσεις της μουντάδας και αν κουβαλούν, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να μιλήσεις για μια καταθλιπτική πραγματικότητα". Νομίζω ότι από αυτό πάσχει και το έργο του Αγγελόπουλου, με το έξτρα μπόνους του επικολυρικού κιτς σαν καρύκευμα της μουντάδας. Πάντα με την επιφύλαξη ότι δεν έχω εντρυφήσει κιόλας - έχω δει μόνο 5 ταινίες του.
  
  
• από thas πριν 4262 μέρες   6       

  
  H λογοτεχνία μπορεί να γίνει όντως μίζερη, καταθλιπτική, στενή- σκέψου ότι γράφει ο ένας στους δύο. Το έργο του Αγγελόπουλου δεν έχει τέτοια στοιχεία μικροκλάψας, αντίθετα είναι στημένο πάνω στη μεγάλη επική αφήγηση με το κάδρο του ανοιχτό, εικαστικά πλούσιο, κατάφορτο συμβόλων- μια προσωπική ποιητική που του αναγνωρίζεται παγκοσμίως. Μιλάμε άλλωστε για σινεμά του δημιουργού που από τον Κουροσάβα ως τον Μπέλα Ταρρ είναι πάντα απαιτητικό και εκτός της λογικής των εισιτηρίων. Όλη η ιστορία της τέχνης είναι εκτός αυτής της λογικής.
  
  
• από stassa πριν 4262 μέρες         

  
  «Πάντα με την επιφύλαξη ότι δεν έχω εντρυφήσει κιόλας - έχω δει μόνο 5 ταινίες του.»
  
  Νόμιζα οτι είσαι γύρω στα τριάντα.
  
  
  
  
• από cinto πριν 4262 μέρες         

  
  Οι εικαστικές του εξτραβαγκάντζες είναι εντυπωσιακές, αλλά από τον κινηματογράφο περιμένω διαφορετικά πράγματα από αυτά που περιμένω από την Γκερνίκα ή από έναν πίνακα του Μπέικον. Δε φτάνει η προσεγμένη εικονοποιία αν δε ζωογονείται από μια πειστική αφήγηση. Για τη βιαιότητα των Βαλκανίων, π.χ., μάς λέει πολλά περισσότερα το εικαστικά "ατημέλητο" Underground παρά οι φράχτες με τα πτώματα και ο ξεχαρβαλωμένος Λένιν του Βλέμματος. Γι' αυτό ο Αγγελόπουλος και ο Ταρ είναι μόνο φεστιβαλικοί σκηνοθέτες, ενώ ο Κουστουρίτσα και ο Κουροσάβα όχι.
  
  (stassa, 29 είμαι).
  
  
• από zoutiri πριν 4262 μέρες         

  
  29? θα πεφτα αρκετα εξω. Στα φορουμ του παλιου καιρου υπηρχε ενιοτε ενα νημα που μελη πλαθαν ιστοριες σχετικα με αλλα μελη που δεν γνωριζουν προσωπικα. Εβγαινε αρκετη πλακα. Κριμα που ο γιωργος δεν θελει να το κανουμε φορουμ εδω περα, να χουμε τετοια νηματα :)
  
  
• από cinto πριν 4262 μέρες         

  
  Πόσο μ' έκανες, 14;
  
  
• από stassa πριν 4262 μέρες   4       

  
  ... για νά 'χεις προλάβει να δεις πέντε ταινίες του ΘΑ, τουλάχιστον πενήντα.
  
  
• από thas πριν 4262 μέρες   5       

  
  @cinto
  “Μέσα από το φακό του ο Αγγελόπουλος κοιτάει τα πράγματα με σιωπή. Αυτού του είδους η κινηματογράφηση, τόσο προσωπική και μοναδική μέσα στην ιδιαιτερότητά της, επιστρέφει στις ρίζες του σινεμά. Εγώ βλέποντας αυτή την ταινία ένιωσα απόλαυση για το σινεμά με την πιο απόλυτη έννοια του όρου.” ~Akira Kurosawa για τον Μεγαλέξανδρο
  
  “Είναι ένα αριστούργημα. Είναι μια εμπειρία απίστευτα συγκλονιστική.” ~Ingmar Bergman για τον “Μελισσοκόμο”.
  
  “Έφυγα από τις Κάννες μαγεμένος από το ‘Βλέμμα του Οδυσσέα’. Στο Τόκιο που βρίσκομαι τώρα με ακολουθεί. Πιστεύω ότι είναι μια ταινία που θα μείνει στην ιστορία.” ~Wim Wenders.
  
  Ο Θ.Α. κατά τη γνώμη μου είναι άνισος. Άλλο πράγμα ο θίασος και το ταξίδι στα Κύθηρα, άλλο πράγμα οι τελευταίες του. Το ζήτημα είναι να του αναγνωρίσουμε ότι κάνει σινεμά και να πούμε αν τον γουστάρουμε ή όχι, χωρίς την ευκολία των αφορισμών. Σχολίασα μόνο επειδή μίλησες για κλάψα και περιορισμένη εμβέλεια- κατά τα άλλα, όλες οι απόψεις δεκτές.
  
  
• από arcades πριν 4262 μέρες   6       

  
  Ωραίο κείμενο. Η απαξίωση του Θ.Α. είναι μια μπαναλιτέ, μια κοινοτοπία. Όλες οι κοινοτοπίες λένε περισσότερα για την ανθρωποομάδα που τις εκφέρει παρά για το σημαινόμενό τους. Θα πρότεινα την έλλειψη καλλιέργειας και την ηδονική περηφάνεια γι' αυτό. Προσωπικά σταμάτησα στο Ταξίδι στα Κύθηρα, αλλά αν με ρωτούσε ο μακαρίτης θα πρότεινα να κάνει λίγο πιο αργούς τους ρυθμούς των ταινιών του για να τη σπάσει στους δαιμονισμένα δημιουργικούς ανθρώπους που κάθε μέρα τους ξεχειλίζει από ταχύτητα, ενέργεια και νόημα.
  
  
• από cinto πριν 4262 μέρες   2       

  
  Δε σε προβληματίζει που αρέσει και στον Γιώργο Λιάνη;
  
  
• από snaporaz πριν 4262 μέρες   2       

  
  
  Ωραίο το κείμενο του nikoxy .
  
  Κάποιες δικές μου σκέψεις
  
  1. Περί εμβέλειεας: η αλήθεια είναι ότι δεν έχει. Το μεμε που αναπαράγει πιο πάνω ο thas είναι γνωστό από χρόνια (απορώ ποιος κάθησε και τα βρήκε και αν υπάρχουν αναφορές στο πρωτότυπο γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μας στην Ελλάδα), αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει κάτι πέρα από αυτό.
  Άσε που όσες συνεντεύξεις έχω διαβάσει (μπέργκμαν, κουροσάβα, βέντερς και άλλων) ποτέ και πουθένα δεν έχω ακούσει κάποιον σπουδαίο σκηνοθέτη να βάζει τον ΘΑ ή ταινία του μέσα στις βασικές επιρροές του.
  Οι θετικές γνώμες έρχονται όχι αυθόρμητα, αλλά σε επί τούτου ερωτήσεις (πχ νομίζω ο λαλας, αλλά και άλλοι, σχεδόν πάντα ρωτάνε μεγάλους σκηνοθέτες/ηθοποιούς αν ξέρουν κάτι για ελ σινεμά, ή ακόμα και ειδικά για τον ΘΑ).
  Πάντως αυθόρμητα, σε ξενόγλωσσο μέσο, δεν έχω ποτέ ακούσει κάποιον μεγάλο να αναφέρεται σε ΘΑ. Νομίζω έχω διαβάσει αρκετές τέτοιες συνεντεύξεις - αν βέβαια κάτι μου ξεφεύγει, με ευχαρίστηση θα δεχτώ διόρθωση.
  
  2. περί σινεμά "δημιουργού": σίγουρα δεν απευθύνονται όλοι στο μέσο κοινό του βίλλατζ, αλλά οι αμιγώς φεστιβαλικοί σκηνοθέτες τύπου Ταρ ή ΘΑ συνήθως είναι μόνο φεστιβαλικοί για κάποιον λόγο (όχι κολακευτικό)....
  Ας πούμε, μπορεί να φανταστεί κανείς τον Πολίτη Κέην ή το Αποκάλυψη τώρα ή την 7η σφραγίδα ή την La grande illusion ή το 2001 ή τα φώτα της πόλης να περιγράφονται σαν "φεστιβαλικές ταινίες";
  
  3. Ο ΘΑ είχε πολύ μεγάλο potential, δυστυχώς όμως έμπλεξε με την αριστερά (πώς λέμε "το παιδί έμπλεξε με τα ναρκωτικά") . Αυτό αφαιρεί κατ'αρχήν από τα περισσότερα έργα του την διαχρονικότητα - είναι πολύ δεμένα με ένα πνευματικό milieu που μπορεί τότε στην ελλάδα να φάνταζε "το βαρύ πυροβολικό της διανόησης", αλλά σήμερα είναι σχεδόν κωμικό και δεν λέει πολλά ούτε καν σε αριστερούς νέας κόπης.
  
  4. Ένα από τα βασικότερα μειονεκτήματα του ΘΑ ήταν ότι ήταν η κλασική περίπτωση του σκηνοθέτη που άγεται και φέρεται από το κοινό (η παιδιαστικη αντίδραση του στις κάννες για την βράβευση του underground νομίζω δείχνει καθαρά πόσο σημαντικό ήταν για τον ίδιο να είναι αποδεκτός και αγαπητός).
  
  Του είχε πάρει και τα μυαλά ο Ραφαηλίδης πιστεύω, που έγραφε αυτά τα εντελώς κουφά για να τον υμνήσει...
  Η περίπτωση του Ραφαηλίδη μάλιστα είναι χαρακτηριστική:
  ο Ρ. δεν διστάζει να υμνήσει, εκτός από τον ΘΑ, "ιδεολογικούς αντιπάλους" τύπου κισλόφσκυ ή καπιταλιστές αμερικάνους (πχ νουάρ ή γούστερν).
  Ποιον θάβει όμως;; Τον Φελλίνι!
  
  'Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον: οι δύο σκηνοθέτες (Φελλίνι-ΘΑ) έχουν δυο πολύ χαρακτηριστικά κοινά στοιχεία: έχουν και οι δύο εξαιρετικά οξυ κινηματογραφικό βλέμμα (δηλ. αντιλαμβάνονται πολύ καλά το μέσο και έχουν μεγάλη εικονοπλαστική δύναμη) και ταυτόχρονα δεν είναι διανοούμενοι
  (διοτί, κακά τα ψέματα, ο ΘΑ δεν είναι διανοούμενος - το να λες ότι αγαπημένο σου βιβλίο είναι ο Οδυσσέας του Τζους και να κάνεις διάφορα (ό,τι να ναι συνήθως) σχόλια για την ιστορία δεν αρκεί. Πραγματικές ιδέες, σκέψη, από τον ΘΑ ούτε ακούσαμε, ούτε είδαμε - υποτίθεται έπρεπε να το κάνουμε μόνοι μας, με αφορμή τους συμβολισμούς του...
  
  Ποιο είναι το σχόλιο του Ραφαηλίδη: κατηγορεί τον Φελλίνι ότι είναι "ψευδοποιητής" και ταυτόχρονα υμνεί τον ΘΑ σαν μεγάλο ποιητή. Προσπερνώντας το γεγονός ότι "ποιητής" δεν είναι αξιολογικός χαρακτηρισμός, θυμίζω ότι ο Φελλίνι όσες φορές τον ρωτάγανε, δεν δεχοταν τον όρο ποιητής για το εαυτό του. Ο ΘΑ από την άλλη, τον απέδιδε ο ίδιος στον εαυτό του τον όρο.
  
  Εδώ νομίζω βρίσκεται και η ουσία:
  Ο μη διανοούμενος φελλίνι δεν μάσησε το κουτόχορτο της αριστεράς και απλά χρησημοποίησε το ταλέντο του για να δώσει αισθητική μορφή στις συνηθισμένες ή και μπανάλ προσωπικές σκέψεις του. Έτσι μας δίνει έργο που πέρα από αισθητική αξία, έχει νόημα - συγκινεί και μιλάει στο κοινό διαχρονικά γιατί είναι κατ'αρχήν αυθεντικό.
  
  Από την άλλη, ο μη διανοούμενος ΘΑ πατάει την πεπονόφλουδα της αριστεράς και σπαταλάει το ταλέντο του για να δώσει αισθητική μορφή σε ιδέες που στοχεύουν μακρυά, αλλά είναι άσφαιρες. Μόνο του κριτήριο, το κοινό του (αυτή είναι νομίζω και η εξήγηση του τεράστιου Εγώ του). Αναπαράγει αυτά που το κοινό του πιστεύει, γίνεται ένα με αυτό.
  Δεν νομίζω ότι μπορεί να συμβεί κάτι χειρότερο σε ένα καλλιτέχνη από το να τον οδηγεί το κοινό του: έχει πλέον χάσει την αυθεντικότητά του - και, διαχρονικά, έχει χάσει και το κοινό του.
  
  
• από Ignatius πριν 4262 μέρες         

  
  --Οι διανοούμενοι Straub-Huillet "μάσησαν το κουτόχορτο της αριστεράς" και απλά χρησιμοποίησαν το ταλέντο τους για να δώσουν αισθητική μορφή στις (συνηθισμένες ή και μπανάλ προσωπικές) σκέψεις τους. Έτσι μας δίνουν έργο που πέρα από αισθητική αξία, έχει νόημα - συγκινεί (και "μιλάει στο κοινό") διαχρονικά γιατί είναι κατ'αρχήν αυθεντικό.
  
  --O Bάρναλης έγραψε καλά ποιήματα επειδή ήταν αριστερός;
  
  

Ποιά μέλη του buzz ψήφισαν αυτή την καταχώριση